Record review : Lou Reed - Metallica “Lulu”

2013-09-13 14:58

Το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο www.rockpages.gr

 

 

Lou Reed - Metallica  “Lulu”

Και να που είμαστε πάλι εδώ, για να ξαναπιάσουμε την κουβέντα για το "τι ειναι οι Metallica" : μην είναι τα βουνά; μην είναι οι κάμποι; όπως λέει και το ποίημα...


Μυριάδες συζητήσεις εδώ και τριάντα χρόνια ανά την υφήλιο δεν έχουν βρει άκρη, και δεν σας κρύβω ότι, σαν λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρομαι, που αυτό το μουσικό φαινόμενο γίνεται ολοένα και πιο χαοτικό. Οι "λεφταλικές" υστερίες και οι τα "ξεπουλήματα της μουσικής βιομηχανίας" πραγματικά ωχριούν μπροστά στον όλεθρο που έσπειρε το μουσικό πόνημα του Lou Reed και των Metallica στις τάξεις των ταγμένων θρασάδων, ολντσκουλάδων και εν γένει μεταλικών γκουρού. Ανατριχίλα και κατάπτυσις, μάτα ξανά υπέρμαχοι και ιεροεξετασταί, και όσα cds και δίσκοι είχαν γλυτώσει από την "εικονο-μεταλο-μαχία" μετά το Νάπστερ, το Load, το Reload, το St.Anger και ούτω καθεξής, τώρα θα καούν στην πυρά για μια ακόμη φορά.

 

Ειλικρινά έχω την εντύπωση ότι οι Metallica έχουν κάνει τόσα εκατομμύρια πωλήσεις, γιατί πλήθος κόσμου αγοράζει δίσκους και cd τους για να τα κάψει/σπάσει με την πρώτη ευκαιρία "μεταλλικής παρασπονδίας" τους. Από την άλλη, χαίρομαι, γιατί με τόσο σπασίδι, δεν θα μείνει κάποια στιγμή "ρουθούνι" από δίσκο Metallica, οπότε η δική μου ταπεινή συλλογή θα αποκτήσει συλλεκτική αξία και θα τα κονομήσω.


Τι κάναν λοιπόν πάλι οι λεβέντες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και ξεσηκώθηκαν τα πλήθη; Βρεθήκαν με τον μπαρμπα-Lou και τους πιάσαν οι καλλιτεχνίες. Νομίζω ότι όλοι οι κουσκουσάρηδες, ψαγμένοι και μη, τύποι, έριξαν μια ματιά στο "στόρυ" που βρίσκεται πίσω από την ιδέα για το Lulu. Μη μου βάλετε πρόχειρο διαγώνισμα : δεν έχω αποστηθίσει ούτε λέξη. Δεν κρύβω ότι από την αρχή αυτό που κίνησε τη δική μου περιέργεια ήταν το θέμα. Αντιμετώπισα λοιπόν το όλο project με τον ίδιο τρόπο σαν να πήγαινα να δω μια θεατρική παράσταση : δεν θέλω να ξέρω και να θυμάμαι τους διαλόγους απ' εξω, θα μείνουν ίσως στη μνήμη μου μόνο αυτά που θα με συναρπάσουν εκείνη τη στιγμή της δημιουργικής οπτικοποίησης. Η πρώτη εντύπωση όταν άκουσα το The View, ήταν τόσο αρρωστημένη, σαν να διάβαζα πρώτη φορά Edgar Allan Poe. Εκεί κατάλαβα για ποιό λόγο αυτό ήταν και το πρώτο κομμάτι που βγήκε προς τα έξω : είναι αυτό που σου φέρνει το θέμα του δίσκου να σε χτυπήσει σαν upper-cut στο σαγόνι και να σου πει "εδώ φιλαράκι μιλάμε για βία".


Όταν άρχισα να συνέρχομαι, ξανακοίταξα το εξώφυλλο του δίσκου και συνειδητοποίησα ότι η λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν "Λούμπεν" (ναι, μιλάω για το γνωστό μυθιστόρημα της Έλλης Αλεξίου, για όποιους ακόμη ανάγνωση δεν θεωρείται το διάβασμα posts στο διαδίκτυο).


Ο δεύτερος συνειρμός, ακόμη πιο αρρωστημένος, ήταν ότι το κομμάτι που άκουσα πρώτο, το The View, θα μπορούσε να ανήκει στο soundtrack της ταινίας Dogville του Lars von Trier (είπα Lars;;;; ιιιιι θα καώ στα καζάνια της κολάσεως!!!). Οκ, ο Δανός ντράμερ, μόνο Αρθούρος Ρεμπώ δεν είναι, να ζει από τα σκουπίδια και να κλέβει ψωμί...δε ξέρω όμως ποιά αναποδιασμένη κουλτουριάρικη και μποέμ φλέβα έχει φέρει αυτός ο άνθρωπος στη μπάντα που λέγεται Metallica, δεν ξέρω πόσο "πειραγμένοι" είναι και οι υπόλοιποι της μπάντας, αυτό που ξέρω είναι ότι επέμεινα να διαβάζω τους στίχους από όλα τα κομμάτια, ξανά και ξανά, λες και έβλεπα τις λέξεις πρώτη φορά στη ζωή μου. Πέρα από τη στιχουργική πανδαισία όμως, στο Mistress Dread και το Dragon ξεχωρίζει ο μεταλικός ήχος, ενώ το Iced Honey είναι τόσο χαρακτηριστικό "νότιο" άκουσμα, που στοιχηματίζω ότι ο ψηλός από το Orange County (βλέπε James Hetfield) το αγαπά ιδιαίτερα.


Κυριολεκτικά συμμέτοχος σε ηχητικό "θεατρικό" δρώμενο, ο Reed, σαν άλλος Βασιλιάς Ληρ, φέρνει τα λόγια εν μέσω μεταλλικής υπόκρουσης, που ελαττώνεται και κορυφώνεται ατμοσφαιρικά. Το καλλιτεχνικό πόνημα είναι αυτό ακριβώς για το οποίο προοριζόταν : "Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας...". Τα κομμάτια ένα προς ένα, αλλά και όλα μαζί φέρνουν μπροστά στα νοητικά μάτια την πλοκή : έλεγχος ανθρώπου πάνω σε άλλον άνθρωπο, εγωκεντρισμός, πάθος, σωματική, ψυχολογική και λεκτική βία...θανάσιμα "αμαρτήματα"...η λεπτή γραμμή μεταξύ του μίσους και της αγάπης, μεταξύ του θανάτου και της ζωής. Τα 'χει πραγματευτεί ξανά αυτά η μπάντα : "όλα μέσα στα χέρια μου...να τα κρατώ σφιχτά από φόβο μην τα χάσω...τόσο σφιχτά που τα πνίγω...".


Οι Metallica πραγματικά παραμένουν απέναντι στα πιο επώδυνα ερωτήματα του ανθρώπου αιώνιοι έφηβοι : ούτε rock stars , ούτε βασιλιάδες του metal , ούτε τίποτε τέτοιο... Κοντολογίς, όποιος δεν έμαθε εδώ και τριάντα χρόνια ότι δεν υπάρχει κανένα δεδομένο "Metallica thing" , δεν θα το μάθει ούτε τώρα ούτε ποτέ.


Στη σελίδα του project αναφέρεται ότι η καλλιτεχνική συνεργασία είχε σκοπό να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εγκεφαλικό επίπεδο.

 

Λοιπόν; Ποιό είναι το νέο; Γιατί εμένα εδώ και 30 χρονια οι Metallica με ταράζουν και στα δύο επίπεδα. Ό,τι κι αν ζω που να με συγκινεί και να με ταρακουνάει, για μένα ΕΙΝΑΙ Metallica.


Αν είσαι "μεταλάς" μην ακούσεις το Lulu : το headbanging του δεν είναι προφανές, τα riffs του δεν θα τα παίξεις "αεροκιθάρα" για την υπόλοιπη ζωή σου.
Να ακούσεις το Lulu αν είσαι άνθρωπος.

 
 

Here we are again to discuss our favorite subject: What is Metallica?

 

Billions of conversations for thirty years now over the whole world, have not come to a conclusion. And I won't lie to you; I'm as happy as a wolf amongst the flock, for this music phenomenon is becoming more and more chaotic. Oh, the mass hysteria about "Cash-allica" and "sellling of for the grace of music industry"...they really seem so pale before the doom that the music project of Lou Reed and Metallica unleashed to the face of the "thrashers" and "oldschoolers" orders and the "metal gurus" in general. Shudder and shame, pros , cons and Inquisitors all over again, and all the cds that were saved after the "battles" of Napster, Load, Reload and St.Anger, will now be burned to ashes. I really think to myself, that Metallica have sold so many millions of records, because many many people buys them in order to smash or burn them at the first chance of their "metal misconduct". Well, this may come out nice, because if all ‘Tallica records vanish, then my humble collection will be "rare collectible" and I will be cash loaded big time.

So...what have the naughty boys done again and the crowds are rising? Oh, they just met with papa-Lou and they got artistic!! I believe that all the gossip lads had a look at the story behind the "Lulu" concept, so please let's do not play the "Ten Questions"; I have not memorized a thing. To be honest, what got me curious was the subject. So I faced the whole project in the same way as if I went to a theatrical play; I don't wanna know and remember the script by heart, I just want to keep to my memory what will thrill me at the time of the performance. My first impression when I listened to "The View", was so "sick", as the first time I've ever read Edgar Allan Poe. At this moment I realized why this was the first track published; this is the one bringing the subject of the record to hit you hardly in the jaw and say "ok pall, we're talking about violence here...". When I pulled myself together, I took a second look at the cover of the record and I realized that the first word coming to my mind was "Luben" (yes, I'm talking about the well known book...at least for those people that still read other things than the internet posts...).

My second thought, even more "sick", was that the track I listened to first, could easily be at the soundtrack of Lars von Trier's film "Dogville" (OMG!! did I say "Lars"??? I will definitely burn in hell!!). Ok, the drummer from Denmark is far from poor Arthur Rimbaud, to live on trash and steal bread...But some artistic and boem spirit is brought by him to the band, some kind of twisted artistic blood is running in their veins, and that made me read over and over again the lyrics, like it was the first time I saw the very words in my whole life. Besides the lyrics though, the "Mistress Dread" and "Dragon" tracks have a distinguished metal sound, and I believe the "Iced Honey" is so "southern" that I take a lucky guess that the tall guy from Orange County totally loves it. Amongst the metal accompaniment, Lou Reed, as some kind of "King Lear", rises an atmosphere that thrills and culminates emotions. This makes the music project respond to the initial meaning of Tragedy; the acts of the Human. One by one the pieces of the project, bring the plot to the scene : controlling another human being, ego, passion, physical, psychological and verbal violence...the deadly sins...the thin line between love and hate, between life and death. Again, things the band considered before: "all within my hands...hold it dear...hold it suffocate…".

Metallica really stand before the painful questions of humanity as fresh as eternal teenagers: not rock stars, not kings of metal or things like that. In a few words, if anyone for thirty years now, has not learned that there is no given "Metallica thing", they will not learn it now...not ever. At the project's web page it is mentioned that te artistic alliance is meant "to deliver something startlingly different and exciting, on visceral and cerebral levels". What's new about that? Because for me, Metallica were always thrilling in all levels. As a matter of fact, EVERYTHING in my life that thrills me goes by the name of "Metallica". If you are a "metal guy", do not listen to Lulu; there are no obvious headbanging parts, and you will not "air-guitar" the tracks for the rest of your life. Listen to Lulu if you are Human.

 

Guest Reviewer: Sonia Gerogianni (HELLASMETALLICA - fanclub)
 
Πίσω