Record flashback : Metallica "Load"

Το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο www.rockpages.gr

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙΝΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΣΤΟ METAL: LOAD

Το Load δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, δεν έχει ταμπέλες. Έχει ειπωθεί ότι "πειραματίστηκαν". Σε τι άραγε; Οι Metallica δεν έχουν "προφίλ", τουλάχιστον όχι επί του δημιουργικού τους. "Κορυφαία metal μπάντα". Εντάξει. Και το Load δηλαδή τους έκανε "κορυφαία country μπάντα";  Ας γελάσω τρανταχτά!! Το Load γεννήθηκε όταν το μυαλό του James Hetfield φούσκωσε τόσο πολύ από οργισμένο πόνο που έπρεπε να εκραγεί. Είναι το δείπνο που αποφάσισε να παραθέσει στους δαίμονές του, μπας και συμφιλιωθούν. Ο Lars έστρωσε το τραπέζι, ο Kirk ετοίμασε το μενού και ο  Jason σέρβιρε τις ζοφερές αναμνήσεις του James μέσα στο...Δισκοπότηρο του πειραγμένου μέταλ.

Θέλω να έχω τα μυαλά μου στη θέση τους και όταν ξαναδώ τον James να του πω πόσο ευγνωμονώ τους δαίμονές του. Χωρίς αυτούς όλα θα ήταν τόσο ρηχά και ανιαρά στην αποχαύνωση της καλλιτεχνικής έκφρασης. Ακούς τα κομμάτια και έχεις την αίσθηση ότι αρχίζεις να τα αντιλαμβάνεσαι όντας σε βαρύ ύπνο. Και σιγά σιγά ανοίγεις τα μάτια για να διαπιστώσεις ότι σ' έχουν ήδη τυλίξει οι φλόγες τους. Και θα κάτσεις να καείς σαν καλό παιδί μέχρι που να καταλαγιάσουν. Κάθε φορά. Κάθε φορά θα καίγεσαι και θα ξαναγεννιέσαι. Τρομαχτικό.. . να σε κάνει ένα τραγούδι να νιώθεις Φοίνικας.

 Όταν άκουσα πρώτη φορά το  Until it Sleeps, είχε καρφωθεί για μέρες στο κεφάλι μου. Ένα μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά, έκατσα σ' ένα πεζοδρόμιο και έκλαψα σαν το βλαμμένο την κάθε του λέξη. Είχα επίσης και έχω ακόμη το ίδιο ερώτημα : μιλάει άραγε για το πρόσωπο της μητέρας του ο James στο Mama Said ή για τη μάνα-πόρνη-κακούργα-οτιδήποτε "κοινωνία" που σε αναθρέφει και σε γαλουχεί, και πρέπει να ξεκόψεις κάποια στιγμή από το στήθος της για να σταθείς στα πόδια σου; Δεν ξέρω γιατί, αλλά το Bleeding πάντα μου θύμιζε απόδραση από φυλακή. Σκάβω ένα τούνελ για να δραπετεύσω. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει ακριβώς, αλλά έχω μια σιγουριά ότι θα είναι κάτι καλύτερο από αυτό στο οποίο είμαι σήμερα. Και καθώς καταβάλω αυτή την προσπάθεια, γυρνάω και λίγο πάνω από τον ώμο μου να σου πω - εσένα που με ανέχεσαι και ταυτόχρονα με βλαστημάς γιατί σου έχω κάνει τα νεύρα κρόσσια - "αν με δεις να τα παίζω τελείως, κάνε λίγο ακόμα κράτει, θα βγούμε από το τούνελ και θα έρθω στα συγκαλά μου...".

Το Outlaw θα το πω καψουροτράγουδο και ας παρεξηγηθώ. Η διαφορά που έχει από τα γνωστά - ελληνικά ως επί το πλείστον -  τραγούδια της καψούρας, είναι η αξιοπρέπεια. Ο "καψούρης" αυτός έχει την καρδιά μεν στα πόδια, αλλά το κεφάλι ψηλά. "Θα περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου / για σένα ..." . Είπα καψούρα, ε;    Δηλαδή συναισθηματική εξάρτηση;  Ας βγάλω το "συναισθηματική" και ας προσθέσω δίπλα στο "εξάρτηση" ότι άλλο θέλω : υλική; ουσίες; Όχι, είχα δίκιο, τραγούδι της "καψούρας" είναι. Της ΟΠΟΙΑΣ...τουλάχιστον. Μιας τέτοιας "καψούρας" που θα μπορούσε για παράδειγμα να...χτίσει σπίτι ή ναό; "My body, my temple..". Είναι το σώμα ο ναός της ψυχής -ώ, τι θεϊκή ελληνική έμπνευση του James!!- και η εξάρτηση τον βεβηλώνει. Τον γκρεμίζει για να χτίσει στη θέση του κάτι άλλο, που η ψυχή δεν θα έχει χώρο να υπάρχει αγνή και άσπιλη, παρά θα τριγυρνά ανάμεσα στους τοίχους που ύψωσε ο "Τζακ" χωρίς να βρίσκει ησυχία και γαλήνη, σ' ένα αιώνιο μαρτύριο.

Και μιας και πιάσαμε το αγαπημένο θέμα "εξαρτήσεις" , και λέω αγαπημένο γιατί ο άνθρωπος που λέγεται James Hetfield το παλεύει και το κατανικά χρόνια ολάκερα, δεν θα σταθώ στις ουσιακές εξαρτήσεις. Εξάρτηση είναι και η αδρεναλινική έκρηξη της δύναμης της εξουσίας. Ο "βασιλιάς του τίποτα" που στέκεται κάθε μέρα πάνω στα πόδια του τα φτιαγμένα από αλάτι, και αρκεί μια κουταλιά νερό για να σωριαστεί ανήμπορος και να πνιγεί. Ο "βασιλιάς του τίποτα" από τη μια.. και ο "ήρωας της ημέρας" από την άλλη. Ένα κερί που φέγγει σ' ένα παράθυρο, για να γίνει το σημείο αναφοράς, ο φάρος που θα σου δείξει το δρόμο της επιστροφής. Κάθε μέρα, κλείνουμε την πόρτα πίσω μας και "σαλπάρουμε" για γνωστά και άγνωστα δρομολόγια, υποψιασμένοι και ανυποψίαστοι μαζί για τους υφάλους που θα συναντήσουμε. Αν είχα μια δεκάρα για κάθε φορά που έχω ακούσει στη ζωή μου τη φράση "κρίμα στο παιδί" θα ήμουν ζάμπλουτη.

 Ξαναγυρνάω στο Until. Να είσαι στα γόνατα και να παρακαλάς: Kαν' Το να σταματήσει... Καν' Το να σωπάσει... Καν' Το να μουδιάσει... Να κοιμηθεί... για λίγο... Για λίγο. Μέχρι που να μπορέσω να μαζέψω πάλι λίγο αίμα για να του δώσω να πιεί. Να κλείσουν λίγο οι σάρκες του Προμηθέα για να βρει και αύριο να φάει ο γύπας. Λίγο, να αναλάβω δυνάμεις. Ν'αποκοιμηθεί. Το ξέρω ότι θα ξυπνήσει πάλι.

Δεν θα χαθεί.

Δεν θα πεθάνει.

Γιατί είναι εδώ.

Ζει μέσα μου.

Είναι Εγώ.

Αυτό.

Το Δικό μου Κακό.

Αυτός, ο δικός μου Δαίμονας.

Δεν είμαι μουσικός για να αναλύσω ριφς, συγχορδίες και δίκασα, ούτε παραγωγός για να μιλήσω για ποιότητα και ήχο. Τα έργα τέχνης υπάρχουν για να τα αναλύουν οι ειδικοί και να τα χαίρονται όλοι οι υπόλοιποι. Το Load το αγαπάς ή το μισείς. Δεν έχει γκρίζα ζώνη. Το αφήνεις να σε καταπιεί, όπως το ψάρι τον Ιωνά και μέσα εκεί στα σωθικά του να γίνεις ένα μ' αυτό.

Αν το αντέξεις...

NEW DEMONS INDUCTION IN METAL: LOAD

Load is not something specific, it has no labels. It is often told that Metallica were "experimenting". On what, I wonder? Metallica do not have any specified "profile", at least not regarding their creativeness. "Best metal band". OK. So, Load made them "best…country band"? Let me laugh out loud!!! Load was born in James' Hetfield mind when it "inflated" so much by angry pain that it had to explode. It is the dinner that he decided to set for his demons, seeking a chance for reconciliation. Lars laid the table, Kirk prepared the menu and Jason served the gloomy memories of James in the Graal of "amended" metal.

I really want to have my thought collected when I see James again, and tell him how grateful I am of his demons. Without them, everything would be so shallow and boring in the torpidity of artistic expression. You listen to the tracks and have a feeling that you apprehend them while being deeply asleep. You slowly open your eyes, in order to discover that you are already enshrouded by flames. And you will be a good lad and let them burn you, until they are subsided. Every time. Every time you will be burned and reborn. It's spooky...a song to make you feel like Phoenix.

When I first listened to Until it Sleeps, it was stuck in my head for days. One evening, on my way back from work, I sat on a pavement and cried my eyes out for every single lyric of it. My query remains the same: is James referring to his mother in Mama Said? Or he refers to mother-whore-monster-whatever that raises and breeds you and a time comes that you have to wean of its "breast" and stand on your own feet. I have no idea why, but Bleeding Me always reminded me of prison. I dig a tunnel and try to escape. I don't know exactly where it will lead me, but I am certain that it this new place will be better than my present one. And during this struggle, I turn a little over my shoulder to tell you - you, that tolerate me and at the same time curse because I'm getting on your nerves - "if you see me go bananas, please hold on a little more, we will come out of the tunnel and I will come around..."

I will call Outlaw a "crush song" even if it is an overkill. The difference from the usual -Greek mostly- "crush songs", is dignity. The person has his heart on his feet, but his head up. "So on I wait my whole lifetime / For you..". Did I say "crush". Which means "emotional dependence"??? Ok, let's get "emotional" out of the phrase and place beside "dependence" something else: material??? substantial?? No, I was right; it IS an "addiction" song. At least...any kind of "addiction"....An "addiction" that could, for example, built a house? Or a temple? "My body, my temple...". The body is the temple of the soul - oh, what a divine Greek inspiration for James!! - and addiction violates it. Demolishes it and build something else in the temple's place, a dwelling where soul loses its purity, and it will drift and wander between the walls that "Jack" raised, without ever finding peace and serenity. Eternally tormented and tortured.

Speaking of the -favorite- issue of "addictions", and I call this favorite as the person named James Hetfield struggles and fights it for several years, I will not loiter around substantial addictions only. Addiction is also the adrenalin rush that the power of authority brings. The "king of nothing", standing every day on his legs made of salt and a spoonful of water is enough to make him collapse and drown. The "king of nothing" on the one side, and the "hero of the day" on the other. A candle that burns behind a window, to become a marking point, a point of reference, a lighthouse to show you the way back home. Every day, we close the door behind us and we "sail off" to known or unknown routes, warily or unwitting about the reefs we will meet. If only I had a penny for every time I heard the phrase "what a pity for the lad!!", I would be rich.

I go back to Until it Sleeps. On your knees, begging : make IT stop...make it hush...make IT numb...Fall asleep...for a while...For just a little time. Until I can have again some blood to feed IT. To let the Prometheus' flesh heal and be the vulture's feast. Just for a while, until I be strong again. Make it fall asleep. I know IT will rise again.

IT will not be lost.

IT will not die.

Because IT is here.

IT lives in me.

IT is ME.

IT.

My own Evil.

My own Demon.

I'm not a musician to analyse riffs, accords and double-bass drum solos, nor a music producer to speak about quality and sound. Pieces of art exist so that experts may analyse them and the whole world takes delight in them. You love or you hate Load. There is no "gray zone". You just let it swallow you, like Jonas was swallowed by the fish, and there, deep in it's guts, to become one with it.

If you manage to endure it....

Sonia Gerogianni