Record flashback : Metallica "...And Justice for All"

Metallica - ...And Justice For All

 Ή αλλιώς το «Γαμώ-Την-Καταδίκη-Μου» άλμπουμ.
 Λοιπόν , ΔΕΝ έχουμε και λέμε : Cliff.

Θα μου πεις «στο Justice σου ήρθε να γράψεις για τον Cliff»;

Πολλές φορές, ο μοχλός που υποκινεί τα πράγματα, είναι λιγότερο φανερός από όσο δείχνει.
 
Δεν έχουμε Cliff…Κι όμως είμαστε εδώ…(γαμώτο;;). Και ο αναθεματισμένος κόσμος είναι εδώ (κι εδώ κολλάει το Γαμώ-Την-Καταδίκη-Μου…).
 
Οι Metallica στο Justice τα έχουν πάρει άγρια : με την κοινωνία, με τον άδικο τούτο κόσμο, με την καταστροφή του πλανήτη, με τους πολεμοχαρείς ηγέτες, με τα πάντα όλα.

Και το δέσανε κόμπο, σ’ ένα δίσκο, να τα χώσουν σε όλους και για όλα. Νιώθεις το νεύρο να ξεχειλίζει και σ’ αρέσει, γιατί έχει αφορμή, αιτία και λόγο ύπαρξης.

Σχετικά πρόσφατα κατάλαβα ότι, ο συγκεκριμένος δίσκος, μου κίνησε το ενδιαφέρον, περισσότερο για όσα «μυριζόμουν» να κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες, παρά για τα προφανή.

Άρχισε να μετράς : οι Metallica έχουν «βγει» από ένα Master of Puppets, που έγραψε τη λέξη RESPECT με κεφαλαία γράμματα κάτω από το όνομά τους, έχει χαθεί από τη μπάντα μια εξωκοσμική μουσική περσόνα, έχει έρθει ένας νέος τύπος για να παίζει μπάσο…η μπάντα έχει να αποδείξει ότι είναι εδώ, ό,τι κι αν έχει συμβεί, ζωντανή, δημιουργική και γαμάτη.

Η έπαρση τους χτυπάει την πόρτα : ακούγεται βαρύ, αλλά είναι πέρα για πέρα αναγνωρισμένο και από τους ίδιους τους Metallica.

Τα κομμάτια που γράφονται για το Justice είναι κανονικότατα ένα «σου τρίβω στη μούρη ποιος είμαι». Χέσε τους στίχους… Έμπνευση βρίσκεις σε οτιδήποτε γύρω σου, βάζεις κάτω τις λέξεις, φτιάχνεις ρίμες και τις κολλάς στη μουσική σου. Η μελωδία είναι το θέμα : όσο περισσότερες και πολύπλοκες ιδέες έχουμε θα τις βάλουμε όλες. Αν ήταν δυνατόν το Justice να είναι ένα και μοναδικό συνεχόμενο κομμάτι, θα μπορούσε να είναι. Οι εναλλαγές άλλωστε μέσα στο κάθε κομμάτι είναι τόσες πολλές, που κάλλιστα ένα κομμάτι θα έφτιαχνε καμιά δεκαριά διαφορετικά κομμάτια.
 
Διαβάζοντας τις προάλλες το review της μπάντας για το Black Album στο «So What» (σ.σ. περιοδικό ειδικής έκδοσης για τα μέλη του International Metallica Club) , παρατήρησα πόσο πολύ οι ίδιοι γυρνούσαν σε αναφορές συγκριτικά με το Justice. Συνειδητά ή ασυνείδητα, το Justice ήταν η πιο «πρωτόγονη» εξωστρεφής έκφραση της μπάντας. Και αλαζονική έκφραση…για να μην ξεχνιόμαστε…

Ο Lars λέει ότι, αφού ξεκίνησαν να παίζουν το δίσκο σε live, κάθε βράδυ μετά το show «σιχτιριζόταν» μεταξύ τους για το πόσα σημεία έχασαν ή έπαιξαν λάθος on stage. Κοντολογίς, βάλανε τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους, με υπερφορτωμένα και –κατά κύριο λόγο- μακροσκελή κομμάτια, που στα live τους έβγαζαν την πίστη. Όπως είπε ο James, μετά το Dyers Eve «πας νοσοκομείο».

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, το Justice είναι ένας δίσκος που με προβλημάτιζε για χρόνια και δεν μπορούσα να βρω το γιατί. Από τη μία σκεφτόμουν «τι στο διάτανο είναι όλος αυτός ο συνθετικός ορυμαγδός, με το 90% των κομματιών να μην έχουν –τουλάχιστον- στιχουργική δομή» και από την άλλη ορκίζομαι ότι η ζωή μου θα ήταν μακράν φτωχότερη χωρίς το Harvester…και το One…και το Blackened…και…και…κομμάτια δηλαδή που κυριολεκτικά προκαλούν εγκεφαλικό παραλήρημα.
 
Έτσι μέσα σε βαθιά περίσκεψη και με πολλά ερωτηματικά, απευθύνθηκα στον Fotis Benardo (Septic Flesh), για να μάθω πώς βλέπει το θέμα ένας άνθρωπος με -σαφώς- περισσότερες μουσικές και τεχνικές γνώσεις από εμένα, αλλά ταυτόχρονα και «metalli-friend».

Η αλήθεια είναι ότι μιλώντας (μάλλον με οποιονδήποτε metallifan) για το έργο των Metallica, δύσκολα κρατάς τη συζήτηση μακριά από τα «είναι η ιστορία της μουσικής», «με αυτά μεγάλωσα» και «υπάρχει βαθύ δέσιμο».

Σε συμπυκνωμένη μορφή, όμως, τα πράγματα έχουν  κάπως έτσι :

F : «Άκουσα για πρώτη το φορά το Justice όταν ήμουν 10-11 χρονών, στη Θεσσαλονίκη, με τον αδελφό μου. Το πρώτο κομμάτι που είχα ακούσει ήταν το Harvester (μάλιστα κάποιος φίλος μας είχε πει ότι λεγόταν HOMESTER of Sorrow, και ψάχναμε για να το βρούμε), αλλά το πιο αγαπημένο μου έγινε το Blackened. Όταν είσαι μικρός και ακούς κάτι σαν το Justice, προσπαθείς να παίξεις τα κομμάτια στην κιθάρα ή τα τύμπανα, να βρεις τους στίχους για να διαβάσεις τι λένε. Όλα φαίνονται θεαματικά!

Συν τω χρόνω και τη εμπειρία, αντιλαμβάνεσαι περισσότερα πράγματα : το Justice για την εποχή του ήταν άρτιο τεχνικά. Βλέπεις όμως πλέον ότι υπάρχει σαφής «απουσία» του μπάσου από το δίσκο, έχουν υπάρξει σημαντικά studio edits και η δομή των κομματιών είναι ανορθόδοξη, αναφορικά με τους «δρόμους» που έχει κανονικά ένα κομμάτι προς εμπορική διάθεση. Συγκριτικά με το Master of Puppets, το Justice είναι η φυσική του συνέχεια, σε ήχο, σε ταχύτητα και σε συνθέσεις. Σίγουρα όμως στο Black (album) οι Metallica είναι μια «άλλη μπάντα», με περισσότερες mid tempo, σίγουρες συνθέσεις και πιο σωστούς –συνθετικά- δρόμους.

Το κάθε ένα βέβαια το αγαπάς για τον χαρακτήρα του!

Στο Master of Puppets οι Metallica  ήταν ήδη ένα τεράστιο όνομα, το Justice έχει ήδη μια σίγουρη ταυτότητα. Είναι όμως πιο «τσαμπουκαλεμένο», πιο «επιθετικό»…ίσως και λόγω του Cliff…».
 
Είναι περιττό να πω ότι η αυθόρμητη αναφορά του Fotis στον Cliff, ήταν απλά «βούτυρο για το ψωμί μου», καθώς ήδη η δική μου σκέψη γυρνούσε συνδυαστικά μεταξύ δίσκου και προσώπου (Justice & Cliff) σχεδόν ανέκαθεν. Ας σημειώσω επίσης, ότι από μία σκανδαλώδη σύμπτωση, η όλη συζήτηση γίνεται στις 27/09 , ημέρα κοινής μνήμης για όλους τους metalli-fans. Κάνω λοιπόν μια παρένθεση εδώ και παραπομπή πάλι στις αρχικές μου σκέψεις : οι Metallica τα έχουν πάρει άγρια. Πρώτον, αφού λείπει ο Cliff, χέσε το αναθεματισμένο μπάσο από το δίσκο. Δεύτερον, η μπάντα, και κυρίως ο James, που ακόμα δεν έχει μπει στο «τριπάκι» του «γράφω στίχους για τα μέσα μου», έχει στο κεφάλι του πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους, έναν τεράστιο θυμό για τον άδικο χαμό του φίλου και band-mate του (λες και δεν είχε χάσει ήδη σημαντικούς ανθρώπους από τη ζωή του) και το μάτι του, αγριεμένο, θέλει να ροκάρει και να ανοίξει πόλεμο σε όλα τα κακώς κείμενα της «τάνας κενονίας». Αν εξαιρέσεις το One και το Harvester, τα υπόλοιπα κομμάτια, τουλάχιστον στιχουργικά, είναι τουλάχιστον «ανορθόδοξα» (για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Fotis, ο οποίος δεν εξαιρεί ούτε το Harvester από τον χαρακτήρα του «ανορθόδοξου»). Τα κομμάτια είναι γρήγορα, σκληρά και δυνατά, αλλά δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος.

Ίσως γιατί αυτό ήταν που χρειαζόταν η μπάντα : να ροκάρουν μέχρι τελικής πτώσεως.
 
Συνεχίζω με την ενδιαφέρουσα συζήτηση, καθώς η αναφορά στον Cliff έχει δώσει καινούρια «μονοπάτια» : τι είναι λοιπόν το Justice σήμερα;

F : «Την εποχή του Justice, λίγες ήταν οι μπάντες που έφταναν στην κορυφή. Σήμερα οι μουσικοί εξελίσσονται γρήγορα, αλλά υπάρχει και τεράστιος όγκος πληροφόρησης. Αν ένα παιδί σήμερα ακούσει το Justice για πρώτη φορά, ίσως να μην τρελαθεί : έχει ακούσει ήδη ένα σωρό πράγματα και σίγουρα με πιο σύγχρονο ήχο. Το ίδιο μπορεί να συμβεί εάν κάποιος ακούσει old rock ή blues : ενώ αυτή είναι η μουσική που ενέπνευσε μπάντες όπως οι Led Zeppelin , μπορεί να μην του κινήσει το ενδιαφέρον.

Το Justice έχει θεματολογία που είναι διαχρονική. Το One για παράδειγμα είναι ουσιαστικά η «ενσάρκωση» του βιβλίου (σ.σ. η αντιπολεμική νουβέλα «Johnny Got His Gun» του Αμερικανού συγγραφέα και σεναριογράφου Dalton Trumbo), σε μουσική.

Δεν ξέρω σήμερα, βέβαια, με την υπερέκθεση που υπάρχει σε εικόνες και πληροφορία βίας, εάν το βίντεο θα έκανε την ίδια αίσθηση, σίγουρα όμως είναι τέτοια η ένταση του κομματιού που δεν θα περνούσε απαρατήρητο.»
 
Έπειτα και από τη συζήτηση αυτή, έχω πολύ καθαρή εικόνα για το τι είναι το Justice : είναι ανοιγμένο γκάζι, «wild ride».
Σαν το 50ράκι που είχες στα 16 σου, το street που γονάτιζες στα 26 σου ή τη μάγκικη chopper-ιά που γουστάρεις. Δεν έχει σημασία. Το γουστάρεις γιατί σου καθαρίζει το κεφάλι από τις σκοτούρες και δεν σε νοιάζει αν έχει δομές και πρέπει.
 
Dear Mother…Dear Father…Το Justice είναι γαμάτο γιατί ΕΤΣΙ.

...And Justice For All

Or the “You Damned and F**ing World” album
 
Well…Here’s a bad luck which creates a great lack : Cliff.
 
Maybe Justice is not the right Metallica work to talk about Cliff…But sometimes, there is leverage less obvious than expected.
 
Cliff is not here….But we still are…(damn???). And the damned and f**cked world is still here (start counting how many times the “F” word will come to your lips…).
 
Metallica at Justice are pissed off : about the society, the unfair and cruel world, the destruction of the environment and the planet, the warlords…oh, just almost everything.
And they are pretty determined to spit it all out in one record. You feel the nerve and you like it, because it has a motive, a cause and a reason of existence.
 
It was not until quite recently that I realized, that this specific record, moved my interest, more because of what I suspected, than because what was obvious.
 
Want to make a list? It is the “post Master of Puppets” era, which put the word “RESPECT” with capital letters under the name of Metallica, an out-of-this-world-personality and great musician is gone and some new guy is here to play bass guitar for the band…Metallica have to prove that they are here, no matter what, alive and kicking.
Is it arrogance knocking on their door? It may sound “bad” but it is declared as “true” by the band itself.
 
Every track in Justice is an “in your face” track. F**ck the lyrics… Inspiration can come from anything around you, you just put the words on a paper and then match them with your music. But the music…That is the issue : all the ideas, all the riffs, we will put it all in this record. The more complicated it is, the more intricate it becomes. If Justice could be a one and only unique song, it would be. As a matter of fact, there are so many changing and shifting staff in every song of the record, that every track could produce at least ten separate new tracks.
 
Some days ago, while I was reading the band’s review regarding the Black Album in the «So What» magazine (note : special magazine issued by the MetClub for its members) , I realized that the band themselves did a great deal of recalling, a quite often back and forth between Justice and Black. Consciously or not, Justice was the most “primitive” extrovert band’s expression. And a pretty arrogant one….
As Lars states, when the record went out for the Justice tour, there were almost after every show the same talk between the band : “you f**cked this, you f**cked that, you forgot that part…”. To make a long story short, they literally “put themselves in the snake pit”, by producing overloaded and very (very!!) long songs.
As James said, after Dyers Eve, “you go hospital”.
 
As I have already mentioned, Justice is a record which, for many years, was a great mind trouble for me : on the one hand, what is this whole composing uproar, with the 90% of the track lacking –at least- a lyrics structure??!! On the other hand, I swear on my very breath, that my life would be a lot and by far crappier, without the mind-blowing Harvester, One, Blackened…
 
It was this turmoil of questions that made me decide to address Fotis Benardo (Septic Flesh), in order to discover how the issue is appreciated and approached, by a person with a great and better knowledge than me, regarding music know-how, but who, at the same time is a “metalli-friend”.

It is true that every time metallifans talk , the hardest thing is to keep the conversation away of “cliches” as “…it is the history of music” ,  “that is the staff that I grew up with” and “there is a deep connection with the Metallica songs”.
 
So, in a nutshell, here we have the first approach :

F : “The first time I’ve listened to Justice, was at the age of 10-11, with my brother, in Salonica. The first track I’ve heard was Harvester (as a matter of fact, a friend told us that the song’s name was HOMESTER of Sorrow, and we spend some time “searching” for the song…), but my favorite song was Blackened. When you are that young of age, and you listen to something like Justice, you try to play the songs on the guitar, on the drums, you search for the lyrics to read them…Everything is spectacular!!

Time and experience make you go deeper : Justice, for the time it was produced, it was technically excellent.

It is now that you can see that there is a clear lack of bass , a great deal of studio edits and a rather  “unorthodox” song structure, considering the “paths” a “commercial production” usually has.
Compared to the Master of Puppets, Justice is the natural continuation, regarding sound, speed and compositions. And surely, in Black, Metallica are “a different band”, with more mid tempo and steady compositions and more correct “paths”.
Of course, you love every piece of work for its unique character.
Master of Puppets made Metallica huge, so Justice had already an identity.
But Justice is more “aggressive”, more “bullying”…maybe because of Cliff….”.
 
Needless to say that Fotis’ spontaneous reference to Cliff, was “the days delight” for me, as my own thoughts brought the connection between the record and the person (Justice & Cliff) almost since…ever. Let me also make the note about the weirdness of the coincidence : the conversation took place on Sept.27th , a date that “the memory remains” for all the Metallica-world.

That brings me back to my aforementioned thoughts; Metallica are PISSED OFF. Firstly, since Cliff is not here, f**uck the damn bass out of the record.

Secondly, the band, most of all James, who is not yet at the “lyrics for the inside world” path, keeps a whole anger “storm” in his head; as if he hadn’t already lost important people from his life, he lost his friend and band-mate too. He wants to rock and start a war against the “damned and f**cked up world” .

Except One and Harvester, the rest of the album tracks, at least regarding their lyric structure, are for sure “unorthodox” (if I may use Fotis’ word, who, by the way does not exempt Harvester from this “unorthodox” structure). Justice songs are fast, hard and powerful, but they literally lack a beginning-middle-end structure.
 
Maybe…because that is EXACTLY what the band needed : to rock themselves (and everyone else) out….
 
But let’s see the rest of the conversation, because the reference to Cliff’s name opened new windows : so, what is the Justice today?
 
F : “Some years ago, when Justice was made, the bands reaching the top were few. Nowadays, the musicians evolve greatly and a great load of music information is available. If a kid listens to Justice today, maybe it will not blow his mind; he has already listened to a whole bunch of things , more modern productions and updated sound. It is the same as if someone listens to old rock or blues; while this is the very music that inspired bands as Led Zeppelin, it may sound uninteresting to him.

Justice songs’ topics are timeless. One, for example, is the “incarnation” of the book into music (the anti-war novel of the American novelist and screenwriter Dalton Trumbo, “Johnny Got His Gun”).
Today, with all that over-exposure to violence images and information, I don’t know if the One video would create the same huge impression; it is such the power of the song though, that it would definitely be remarked”.
 
All that said, I do have now a very clear view of what the Justice is : it is a “wild ride”.

Like the 50cc bike you had at your teens, like the speed-killer “street” bike at your later-teens, or the cool-cool-born-to-be-wild chopper you always fancy. It does not matter. You just like it because it keeps your head clear of sh**t  and you don’t care if there are structures and must-have’s.
 
Dear Mother…Dear Father…Justice is a killer album JUST BECAUSE.