FEAR BUILDS WALLS - "The Wall" show review

Κατακαλόκαιρο Τετάρτης 31ης Ιούλιου.

Mόλις επέστρεψες από ένα πενθήμερο διακοπών. Φέρεις επιτρεπόμενο μόνο ένα σακίδιο βάρους στη πλάτη σου. Τα λοιπά μόνιμα βάρη σου  τα έχεις όμορφα καταχωνιάσει και απλά τα αγνοείς. Μπαίνοντας στην Αθήνα με τον προαστιακό  όλα μοιάζουν επιδεικτικά ίδια και αθεράπευτα στάσιμα. Όλα πλην της προοδευτικά μεταβαλλόμενης διάθεσης σου από το κακό στο κάκιστο. Ουφ!

1η Σκέψη... "So ya,  thought ya might like to go to the show...To feel the warm thrill of confusion"

2η Σκέψη... "Οκ. Δεν έχεις λεφτά αλλά ούτε και αύριο θα έχεις"

"Ναι  -  Πρέπει να πάω, να δώ, να ακούσω"

"Τo find out what's behind these cold eyes, you'll just have to claw your way through this disguise." 

OAKΑ = Αυτό που αντικρίζεις είναι πολύ λιγο μπροστά σε αυτό που  θα βιώσεις σε λίγη ώρα απο τώρα.

Και αυτός ο φαινομενικά λευκός τοίχος είναι τόσο μαύρος όσο και τα μάυρα σκοτάδια του δωματίου σου στις πιο κλειστές μέρες της Ζωής σου.

"Σε τρομάζει?"

"Μπα! Γιατί εμένα αφορά?"

" Ίσως. Μήπως δεν ξέρεις τι διαπραγματεύεται το The Wall ???"

"Σταμάτα, ξέρω !!!"

Lights!

Turn on the sound effects!

Action!

Δεν είναι  ο λευκός τοίχος που σε τρομάζει, όσο ο ήχος του crack που ακούγεται στον λευκό πάγο.

Βλέπεις τη ρωγμή να εμφανίζεται κάτω από τα πόδια σου να απλώνεται ολούθε, σε κυριεύει ο φόβος, ο πανικός είναι γύρω σου - μέσα σου.

"You slip out of your depth and out of your mind with your fear flowing out behind you as you claw the thin ice". 

Από εδώ και πέρα ό,τι είναι δρομολογημένο να βιώσεις, θα το βιώσεις.

Θα ανακαλεiς χωρίς να προσπαθείς σε κάθε solo του Dave Kilminster, και  θα θυμάσαι όλο και περισσότερα σε κάθε άρθρωση του Robbie Wyckoff.   

"... Memory - Snapshot in the family album  - Daddy what else did you leave for me?"

Another Brick in the Wall - Προφανώς δεν θα ασχοληθείς με την ανέραστη δασκάλα σου  που περιόρισε την πιο υγιή εγκεφαλική λειτουργία σου, καθηλώνοντας στο ναδίρ  τη φαντασία και τη δημιουργικότητα σου με φωνές και χαστούκια.

Την ξεπέρασες.

Αυτό όμως που δε θα ξεπεράσεις ποτέ  σου, είναι τα μαγικά δάχτυλα του συνθέτη Gilmour  (deja-vu) πάνω στα τάστα και την φράση  "We don't need no thought control".  

Όσο και εάν η ελεγχόμενη σκέψη είναι  πλέον κατά γενική ομολογία το κριτήριο μιας επιτυχούς διακυβέρνησης έθνους - κράτους - ένωσης - παγκόσμιας αρχής.

Όσο και αν είναι σιωπηρά αναγνωρίσιμη και βλακωδώς αποδεχτή από την πλειοψηφία του σώματος των πολιτών.

Εσύ κάθε φορά που θα ακούς αυτή τη φράση θα κλονίζεσαι ανακαλώντας την παιδική χορωδία που ύψωνε το δείκτη στο πρόσωπο του κάθε μέγα δασκάλου σου.

Όμως δεν σου χάλασε ιδιαίτερα το στομάχι. Αν ήταν θα είχες αντιδράσει.. Μάλλον θες λίγο ακόμα το χαλινάρι σφιγμένο στο λαιμό.

Το σημάδι πάνω σου δε λέει και πολλά..

" Did you see the frightened ones? Did you hear the falling bombs? The pain lingers on. "

"Mother should i trust the government?  Mother should I build the wall?"

Το ένιωσες το χαστούκι, ντρέπεσαι που δεν το είχες ανακαλύψει πιο μπροστά.

Χαίρεσαι που δεν το παρατήρησες πρωτύτερα, δε θα το άντεχες θα σε καταβρόχθιζε.

Είναι βαρύ σαν παρακαταθήκη για την ιστορία της Ροκ αυτό το άσμα...

"Άσε την πατριδογνωσία της  Ροκ. Για τη δική σου ιστορία τι είναι ??" ...

..."Μη με πιέζεις,  η μοναδική περίπτωση για να μη σημαδευτείς είναι να μην γεννηθείς, άπαξ και γεννήθηκες στη πορεία θα κάψεις επιλεκτικά το  καταγραφικό και θα κάνεις αποσπασματική επανεκκίνηση."

"Mother's gonna keep you right here under her wing. She wont let you fly, but she might let you sing." 

"Ονειρικό πολύ, δεν υπάρχει η τακτική επιλεκτικό σφουγγάρι, την αποδοχή την έχεις ακουστά??" -

" Της  κληρονομιάς μου??" -

"Ναι, αυτής !!! Άυτή, είναι μια καλή αρχή"

"Of course mama  helped to build the wall"

Τo Υοung Lust είναι ο ήχος που σε τρελαίνει περισσότερο από όλους.

Μαθήματα  κοινωνικής αγωγής - έφτασες  ΟΑΚΑ για να αντιληφθείς πως το track 9 είναι η φυσική συνέχεια του track 5.

Από το  Mother do you think  she's dangerous to me? she tear your little boy apart?  στο  "I need a dirty woman, I need a dirty girl." 

Πόσο να αντέξεις? Από διακοπές ήρθες!

Λικνίζεσαι όμως κοπελίτσα στον πόρνο ήχο του και χαίρεσαι βαθειά μέσα σου για το ψεγάδι που μόλις ανακάλυψες.

Ως αναμενόταν η φυσική συνέχεια του track 9 είναι το track 11 "Day after day, love turns grey, night after night, we pretend its all right. 

But I have grown older and  You have grown colder" 

Μπορεί να βρίσκεσαι μαζί με άλλους 35000 νοματαίους αλλά η απομόνωση σου χτυπάει την πόρτα παντού.

Πόσο χάλι σου ακούστηκε αυτός ο στίχος εκείνη την ημέρα έχοντας μια απορία καρφωμένη στο νου σου "Why are you running away?"

Ύστερα  μια δήλωση ύστατης  προσπάθειας "Don't Leave Me Now"

"All in all it was all just bricks in the wall."

Είσαι ήδη στα μισά της συναυλίας και νιώθεις πως σε κατακλύζει αυτό που σε περιβάλλει. Είναι πολύ μικρές οι τακτικές σου για να λουφάξεις από το προσωπικό καθαρτήριο του μπάρμπα - Waters. Θα τον ακολουθήσεις μαζί του τον δρόμο όμως μέχρι τέλους. Έχεις καταμετρήσει τα προσωπικά σου τούβλα, έχεις οικοδομήσει τον τοίχο σου, Τώρα καμάρωσε το δημιούργημα σου...Nα το πιούμε το ποτήριο τούτο αλλά να καταλήξουμε κάπου διότι πλέον δε ζορίζεσαι αλλά υποφέρεις γοερά σχεδόν παγωμένη στους ήχους του."Hey You..." Πως θα το ξεχάσεις αυτό που βίωσες? Το 2 Deja vu έρχεται προειδοποιημένα στο 1:58.  Κilmnister - Gilmour δεν έχει σημασία πια ποιός χτυπά τις χορδές. Η σημασία είναι ποιές νότες και πως βγαίνουν από τα δάχτυλα τους. Η ικανότητα να  λοβοτομούν το συνειδητό σου, να  διεγείρουν τα  ζωτικά σου σημεία σαν  να λαμβάνει χώρα γέννηση. Κάπου εδώ αισθάνεσαι ιδιόμορφη ευτυχία μέσα σου διότι δεν είσαι συναισθηματικά παράλυτος. Αν ήσουν δεν θα ένιωθες, δε θα βούρκωνες με τέτοια αυτοπεποίθηση.

"Hey you, always doing what you're told, Can you help me?"  "Together we  stand, divided we fall."

Δεν πελαγώνεις πια. έχεις την ηρεμία του κατέχοντος τη γνώση μάλλον την υποψία αυτής. Παρατηρείς "There's still nobody home." "What has become of you?"  Εδώ που έφτασες θα τα τραγουδήσεις όλα, ίσως έτσι να τα παραδεχθείς. "Can you show me  where it hurts?" Τι σου κάνει η τέχνη! Σε τι διαδικασία σε βάζει! "I can't explain you would not understand. Σε εισάγει χωρίς να θες - ενώ δε θες αλλά εσύ εισέρχεσαι. Μούσα είναι και την ακολουθείς επειδή σε καλεί. " The child is grown, the dream is gone. I have become comfortably numb. "Τον είδες τον  κιθαρίστα πάνω στο γκρί πια  τοίχο? ...Δε θα ξεχάσεις ποτέ αυτό που βίωσες."  Dave Solo ...

"I didnt mean to let them take away my soul. Am I too old, is it too late?" "Έχει και άλλο ακόμη? Νιώθω σα να σκάβω  όλο το απόγευμα"   To πράγμα αρχίζει και δυσχεραίνει σταδιακά  "Run Like Hell, keep your dirty feelings deep inside"  "Κουράστηκες??" - "Ναι κουράστηκα, δεν  θέλω άλλο "  "Stop! I wanna go home and leave the show." Πρώτα Θα γίνει η δίκη και μετά είσαι ελεύθερος να πας. Τρομάζεις. Φοβάσαι τη τελική καταδίκη. Όλα δείχνουν πως η τιμωρία σου είναι μία :             

"I sentence you to be exposed before your peers. Tear down the wall!  

 "To βλέπεις? Γίνεται , μπορεί να γίνει..."

Οutside the Wall

Έχεις φύγει λίγο πριν το τέλος, η τρομπέτα του ίδιου του Roger σε συνoδεύει στο γρήγορο βηματισμό σου προς τον δρόμο για τον ηλεκτρικό. Σου έχει μείνει μια φράση...

Χαζομάρες δεν σου έχει μείνει καμία φράση πλην μιας πρότασης που πέρασε μπροστά από τον Τοίχο :  Fear Builds Walls.

Κοίτα να δεις , μία άλλη μπάντα,  η πιο αγαπημένη σου από όλες σου το είχε πει αλλιώς από καιρό, "Fighting the fear of fear".  H τρομοκρατία τελικά είναι ένα πράγμα ίδιο και βρίσκεται παντού, μέσα - έξω από το σπίτι, την εργασία , τα media, τις συναναστροφές και  ασκείται πάνω σου μεθοδικά. Υποστηρίζει τη νοοτροπία "Do as i say, not as i do" Ο φόβος είναι ίδιος απο το γενικό στο ειδικό και το ανάποδο. 'Ολα είναι ένα και όλα διαφέρουν ίδια. Στη μέση κάθεσαι εσύ και χτίζεις τοίχους με τα lego τουβλάκια σου.

ΗΣΑΠ = Τι καλύτερο είχες τελικά να κάνεις αυτό το απόγευμα Τετάρτης ?

Το The Wall πλέον έχει άλλη αξία για εμένα. Δεν είναι  μόνο το καθολικά υπέρτατο οπτικοακουστικό θέαμα, όσο η μεγάλη Ιδέα που συνέλαβε ένας μικρός πασίγνωστος φοβισμένος άνθρωπος το 1977, όπου από το ατομικό - ειδικό του άπλωσε το έργο του 34 έτη αργότερα στο συλλογικό-γενικό και πέτυχε. Πέτυχε να εκτεθεί πρωτίστως ο ίδιος ώστε να δείξει μουσικοθεατρικά τον επίπονο δρόμο της κάθαρσης. Αν θα θελήσεις να εκτεθείς ή όχι αφορά εσένα-εμένα και τις επιλογές μας. Σίγουρα όμως με έκανε να αισθανθώ άβολα και μου ψιθύρισε κάνα δυο κραταιές αλήθειες που θα προτιμούσα να μην άκουγα εκείνο το απόγευμα, από εκείνες που ξέρω επιλεκτικά να καταχωνιάζω και απλά να αγνοώ.

Πειραιάς = "Isn't this where...."   "....we came in?"

Και όμως νιώθεις μέσα σου πολύ καλύτερα από όταν ξεκίνησες.

Ευτυχώς που η τέχνη είναι μία και όποιος την επεξηγεί, την διαχωρίζει ή την περιορίζει στερείται την αλήθεια της και τιμωρείται  με άγνοια.

Review and photos by Stathia Paipeti